Afgelopen Evenementen

Over De Poezieboys 
In 1966 komen op uitnodiging van Simon Vinkenoog handenvol dichters bijeen in Carré. Hun maaltijd: een halve kip en een joint. Deze dichters, waaronder een debuterende Jules Deelder, Johnny the Selfkicker en Vinkenoog zelf traden op voor een dampend, joelend en stijf uitverkocht Carré. Jos Nargy en Joep Hendrikx vragen zich af waarom een dergelijke avond tegenwoordig haast ondenkbaar lijkt. De poëzie verdient beter vinden zij; en ze richtten de Poezieboys op. 
Jos en Joep maakten voorstellingen die onder andere te zien waren op theaterfestival de Parade en in verschillende theaters. Ook organiseerden ze poëzieavonden met jonge (levende!) dichters en richten ze de Poeziebar (voorheen de ‘Poezieclub’) op. Samen met muzikant Bas Prins brengen zij de beste poëzie van dit moment, geïnspireerd op die ene legendarische avond in Carré. En natuurlijk met als doel: uitverkochte, dampende en joelende zalen voor de poëzie! Want de wereld kan wel weer wat Rock & Roll & Poëzie gebruiken. 

LET ME TELL YOU SOMETHING YOU ALREADY KNOW door Merel Severs
“Merel Severs is een game changer. Ze kantelt het mainstream, mannelijke, hetero-narratief. Dat doet ze op een waanzinnige, performatieve manier.” aldus het juryrapport  LET ME TELL YOU SOMETHING YOU ALREADY KNOW is een persoonlijke performance van de strijd van een vrouw met opgroeien in een wereld waarin de witte man de norm is. Waar machtsmisbruik, geweld en onderdrukking aan de orde van de dag zijn. Waar nuance en empathie ondergesneeuwd raken door grove uitspraken en verdeel- en heers strategieën.

Deze vrouw is woedend. Maar bang om boos te zijn omdat ze een vrouw is. Deze vrouw wil STERF ALLEMAAL schreeuwen. Maar fluistert ik begrijp het niet. Deze vrouw beoefent vechtsport omdat ze zichzelf wil bewijzen. Agressie. Competitie. Winst. Deze vrouw vraagt zich af waarom in deze maatschappij vrouwelijke eigenschappen minderwaardig zijn aan mannelijke eigenschappen. En waarom mannelijke eigenschappen “mannelijke” eigenschappen zijn. Deze vrouw vraagt zich af waarom de wereld om haar heen man is. Man. Man. Man. Overal waar ze kijkt ziet ze de witte man. President, directeur, minister, superheld. Man. Deze vrouw heeft de witte, mannelijke maatstaven, beeldvorming en ‘male gaze’ geïncorporeerd in haar zijn. Deze vrouw is kind van een systeem waar ze niet langer in gelooft.

In deze soloperformance poogt Merel Severs zowel in taal als in beweging te definiëren wat man zijn is om zo de diepgewortelde stereotypen van het man zijn zichtbaar en de beperking die daaruit voortkomt invoelbaar te maken.
Leeuwenkind door Luan Buleshkaj
“Luan Buleshkaj brengt spoken word op topniveau, met een vleugje kleinkunst en cabaret. Taalkundig zit het perfect in elkaar.” aldus het juryrapport  In zijn eerste solovoorstelling Leeuwenkind kaart de Amsterdamse spoken word-artiest Luan Buleshkaj zowel persoonlijke als actuele onderwerpen aan. Thema’s als opgroeien in Amsterdam-West als enig kind met een alleenstaande moeder, de oorlog in Kosovo, mannelijke kwetsbaarheid, multiculturaliteit en vriendschap spelen een belangrijke rol. Ook stelt Luan alledaagse onderwerpen aan de kaak door middel van woordkunst, muziek en humor. Luan wordt muzikaal ondersteund door gitarist Yassine Belghanch. De regie is handen van Soufiane Moussouli, die zijn strepen in de Nederlandse theaterwereld al volop heeft verdiend. Luan is een woordkunstenaar in de breedste zin van het woord en is al een tijd bezig met spoken word. De Albanese Amsterdammer uit De Baarsjes maakte daarvoor vooral naam als battlerapper (L-Deep) bij het platform Punchout Battles. Sinds Luan entree maakte in de poëziewereld stond hij al op vele gerenommeerde podia in Nederland.

Over Boris de Klerk en Olivier Herter
Samen vormen Boris de Klerk en Olivier Herter een makers-duo waarin de ontmoeting en botsing tussen hun beide disciplines centraal staat. Waar de taal bij Olivier zich probeert te ontdoen van betekenis, zijn de abstracte geluidscomposities van Boris juist op zoek naar de mogelijkheid om meer dan enkel klank te zijn, betekenis te krijgen, terwijl de taal juist zich van de betekenis wilt ontdoen, om slechts klank te zijn. De kreupele helpt de blinde. In hun werk proberen zij de daadwerkelijkheid van de theatrale ruimte te benadrukken, waarin de performer altijd in dienst staat van het werk. Olivier en Boris ontmoetten elkaar op de Toneelacademie Maastricht en maakten in 2020 samen THANK YOU in residentie bij Subbacultcha.

Voor hen die er op hebben gezeten, hadden willen zitten of de kriebels krijgen.
Kaatje, Tommy en Jos bouwen een avond vol typische Vrije Schoolse elementen: pompoensoep en euritmie, een reünie-erlebnis voor ex-vrije scholieren en een Vrije School voor dummies voor nieuwelingen. Jij krijgt als publiek een inkijkje in de wondere wereld van de Vrije School.
Het gezelschap probeert een lans te breken voor Steiner, maar kwamen erachter dat ze eigenlijk vrij weinig van hem wisten voor dit onderzoek. Wat hebben ze ontdekt, en zouden ze hun kind zelf ook naar deze school doen? Of zien ze daar vanaf? Zij presenteren in een aangenaam en veilige sfeer deze avond die hun schooljaren reflecteert maar met de hun volwassen makerskwaliteiten van nu wordt doorgelicht. Voor zowel degenen die bekend zijn met de stof als zij die er niets vanaf weten of er misschien zelfs argwanend tegenover staan. Je bent welkom. En ze hopen dat dit niet sektarisch klinkt.
Over Kaatje, Tommy en Jos

De drie makers duiken voor het eerst samen het creatieve proces in, gedreven door de wil om dit onderzoek uit te voeren. Zo is dit gelegenheidscollectief dat in verschillende samenstellingen eerder samenwerkte (Cloyne door Kaatje en Tommy, Gilminder door Tommy en Jos en Kaatje en Jos in de Werelden van Schalk) erop gebrand om helderheid te verschaffen over hun vergelijkbare schooljeugd.

In een spannende, vlijmscherpe tekst, beneemt ze met haar eerlijke, genuanceerde spel haar toeschouwer de adem. Zonder ooit sentimenteel te worden laveert ze ons langs de ravijnen van ouder-kind liefde.

Nina Bobo geeft de zoektocht van de derde generatie Indische Nederlanders een stem, in een veelomvattende koloniale geschiedenis. Vanuit interviews met eigen familieleden, betrokkenen en onderzoek naar Nederlands-Indië probeert theatermaker Koen Verheijden grip te krijgen op het verhaal van zijn voorouders en dat van de kolonie. Op melancholische wijze stelt hij zichzelf en zijn publiek de vraag hoe je te verhouden tot deze zwarte geschiedenis. Koen Verheijden studeert in 2020 af aan de Toneelacademie van Maastricht. Vanuit onderzoek maakt hij reconstructies van politieke of historische gebeurtenissen, je zou zijn voorstellingen documentair kunnen noemen. Zijn werk is ondergedompeld in melancholie en gaan over personen die aan de zijlijn van die gebeurtenissen hebben gestaan.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd op initiatief van de Duitsers een Raad opgericht die de Joodse gemeenschap in Nederland moest besturen. De Raad werd – onder druk van de Duitsers – een doorgeefluik voor instructies van de Duitse bezetter. David Cohen, al zeer actief binnen de vooroorlogse Joodse gemeenschap, was samen met Abraham Asscher voorzitter van de Raad en plaatste zichzelf daarmee voor een duivels dilemma. De makers willen in deze eerste zoektocht behoedzaam Cohens mogelijke beweegredenen nagaan tijdens zijn verbijsterende werk.